ආගිය ගමන්

කොළඹ කොටුවෙන් මහනුවර සහ බදුල්ල බලා පිටත්වෙන දුම්රිය උඩරට මාර්ගයේ ධාවනය වෙන උපරිම තදබදයක් තියෙන දුම්රිය වෙන්න ඕනෑ.

සාමාන්‍යයෙන් අනෙකුත් මාර්ග වල ධාවනය වන දුම්රිය මැදිරි වලට වඩා උඩරට මාර්ගයේ ධාවනය වන දුම්රිය වල මැදිරි දිගින් අඩුයි. ඒ නිසා අඩු මගීන් සංඛාවකට තමයි යන්නට පුළුවන්.

මේ දුම්‍ රියේ මගීන් ගෙනියන සාමාන්‍ය මැදිරිත් අඩුයි. තැපැල් මැදිරි දෙකයි. නියාමක මැදිරි දෙකයි. පළමු පන්තියේ නිදන මැදිරියයි. දෙවන පන්තියේ නිදන මැදිරියයි. තුන්වැනි පන්තියේ සාමාන්‍ය මැදිරි දෙකයි.

ඒ නිසාම මේ දුම්රිය අතුරු සිදුරු නැතුව මගීන්ගෙන් පිරෙනවා. මෙ දුම්රිය කෙලින්ම යන්නේ මහනුවරට. ඊට පස්සෙ එක තැපැල් මැදිරියක් ගැලවෙනවා.ඇන්ජිම අනිත් පැත්තට සවි කරනවා. ඊට පස්සේ ඉස්සරහා බලාගෙන ඉඳගෙන ආව අය පස්ස බලාගෙනයි යන්නේ. පේරාදෙණිය හන්දියෙන් ගම්පොල පැත්තට දුම්රිය ධාවනය වෙනවා.

මේ කියන වකවානුවේ උතුරේ යුද්ධය බොහොම දරුණුවට යන කාලේ. දුම්රියට නගින්න කලින් හමුදා සාමාජිකයින්ට ගමන් මළු පෙන්වන්නත් වෙනවා. ඒ නිසා ආසනයක් අල්ලා ගන්න එකත් මහම මහ යුද්ධයක්.

එදා මම නානුඔයට යන්න ගියේ මිතුරෙකුගේ උවමනාවකටයි.
පහුවදා පාන්දරම නුවර එළියේ ඉන්නට ඕනෑ.හදිසියේම යෙදුන ගමණක් නිසා කිසිම පෙර සූදානමක් වෙන්නට බැරි උනා.

මේ දුම්රියට ගම්පහින් ගොඩ වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ආසනයක් අල්ලාගන්න තියෙන උවමනාව හින්දා කොළඹ කොටුවටම ආවා.නිදන මැදිරි ආසන එකක්වත් නැහැ. දෙවැනි පන්තියේ ප්‍රවේශ පත්‍රයක් අරගත්තත් ඒ මැදිරි එකහමාරත් අතුරු සිදුරු නැතිව පිරිලා. බොහොම අමාරුවෙන් ඒ මැදිරියටම රිංගා ගත්තා. මහනුවරදී සෑහෙන සෙනගක් බැහැලා ගියත් ආසන නම් පිරිලා.

මම හිටගෙන හිටිය තැන ඉඳගෙන හිටිය මැදි වයසට ආසන්න බොහොම ප්‍රිය මනාප පෙනුමක් තියෙන පිරිමියෙක් ගම්පොලදී ඔහුගේ ආසනය මට ලබා දුන්නා. නාවලපිටියේදී මගේ ලඟ ඉඳගෙන සිටි කෙනා බැහැ ගත්තා. එවිට අර පුද්ගලයා නැවතත් මගේ ලඟින් ඉඳගත්තා.

මැරිච්ච මිනිස්සුන්වත් කතා කරවන මට ඒ ගොයියාව කතා කරවන එක මහ වැඩක්‍ යැ. මූලික ආගිය තොරතුරු හුවමාරුවකින් පස්සේ මම ඔහුගේ කතා පෙට්ටිය දිගහැරවා ගත්තා.

මෙයා පිටකොටුවේ හතරවැනි හරස් වීදියේ බොහොම සරු තොග වෙළඳසැලක නාට්ටාමි කෙනෙක්. සාමාන්‍යයෙන් නාට්ටාමි කෙනෙකු කිව්වහම අපේ හිතේ ඇඳෙන චිත්ත රූපයට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් කෙනෙක්.

වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ඉතාමත් කඩවසම් අයෙක්. පාට නම් කළුයි තමා. ඒ වුනාට මොකක්දෝ ප්‍රතාපවත් බවකුත් තියෙනවා. අතේ තියෙන්නෙත් තුනට හතරට නමපු ඉංග්‍රීසි පත්තරයක්. ඒක ලංකාවේ එකකුත් නෙවෙයි. International Herald Tribune පත්තරයක්.

ඊටත් ව්ඩා ලොකු ප්‍රශ්ණ පත්තරයක් මගෙ ඔලුවේ තියෙනවා. ඒවාට නම් උත්තර ලැබුණා.

මොහුත් එක්ක කරපු කතාවෙන් පස්සේ මට දැනෙමින් තිබුණු හීතල නම් කොහෙන් ගියාද නැතුව ගියා.

මොහුත් වැඩිදුර පාසැල් ගියේ නැති වතු කම්කරුවෙක්. මොහු සේවය කර තිබෙන්නේ හැටන් නගරයට ආසන්න උප නගරයක තිබෙන තේ වත්තක වතු කම්කරුවෙකු හැටියටයි.

ඒ වතු යායේ කාර්‍යාලයට සේවයට පැමිණි ගණකාධිකාරී වරිය සමග මොහු ප්‍රේමයක් ඇති කරගෙන තියෙනවා.
ඒ වුනත් මොවුන්ගේ විවාහයට පාලනාධිකාරියෙන් අවසර ලැබී ත් නැහැ. ඇගේ ගෙදරිනුත් ප්‍රබල විරෝධයක් එල්ල වෙලා. ඒ ඇය සිංහල තරුණියක් නිසා..

ඔවුන් විවාහ වනවා නම් ඔවුන් දෙදෙනාගෙන් එක් අයෙකු රැකියාවට සමු දිය යුතුයි. ඔහුගේ කම්කරු තනතුරට වඩා ඇයගේ රැකියාවේ වටිනාකම වැඩියි. ඒ නිසා ඔහු සිය රැකියාවෙන් සමු අරන්.

ඇයගේ වෘත්තිය නිසා ඇයට වරප්‍රසාද රාශියක් ලැබී තියෙනවා. සුඛෝපභෝගී නිල නිවසක්, ප්‍රවාහණ පහසුකම් ආදිය ඇයට ලැබී තියෙනවා. ඒ නිසා ඔහු රැකියාවක් සොයා ගෙන අගනුවරට ඇවිත්. විවිධ රැකියාවල් කීපයක අවසානයේ ඔහු ඉහතින් කී නාට්ටාමි රැකියාවට යොමු වෙලා.

දිවා රෑ දෙකේම මහන්සි වුනොත් ඔහුට රුපියල් දෙදහසකට ආසන්න මුදලක් දෛහිකව උපයන්නට පුළුවන්. එයින් රුපියල් තුන්සියයක් ඔහුගේ වියදමට තබාගෙන ඉතිරිය බැංකුවට දමනවා. ඒ දෙසිය පණහා මොහුගේ දෛනික නඩත්තුවට තියා ගන්නවා.

මාසයකට වතාවක් නිවසට එන විට, ගෙදරට උවමනා හාල් සිල්ලර බඩු ඔහු සේවයකරන ආයතනයෙන්ම තොග මිළට ලබා ගෙන හොඳින් අසුරා මොහු ගෙදරට එන දිනයේ උදෑසන ගුඩ් ශෙඩ් එකට භාර දෙනවා.

ඉතින් මොහු දුම්රියට නගින්නේ හිස් අතින් තමයි. එවිට දුම් රිය පැමිණි විටම පැනගෙන ගිහින් ආසනයක් ලබා ගත හැහියි. ඉන් පස්සේ මොහුගේ පාර්සලය නිවැරදිව පැටෙව්වාද කියාත් බලනවා. මොහුගේ ගමනාන්තයේදී අර බඩු බාණ්ඩ නිවැරදිව බෑවා ද කියාත් මොහු සැක හැර දැන ගත් පසුවයි ඔහු නිවෙස කරා පිය නගින්නේ.

මේ වන විට ඔහු උපයාගත් මිළ මුදල් ලැයිස්තුව ගැනත් කිව්වා. නගරයෙන් ඉඩමක්, රන් පවුම් 48ක්, මෝටර් සයිකලයක් ගැන එහෙමත් කිව්වා.

දියණියන් තුන් දෙනෙක් ඉන්න නිසා රන් පවුම් ඉදිරි අනාගතය වෙනුවටයි. වයස හතලිස් දෙක වෙනවිට නාට්ටාමි රැකියාවට ආයුබෝවන් කියන බවත් කිව්වා.ඉන් පසුව අර ඉඩම් කැබැල්ලේ තොග කඩයක් ආරම්භ කරනවාලු.

මේ කතන්දරය ඇසුනහම මට මම ගැනම දුක හිතුනා.  අපි පාවිච්චියට නොගත් සම්පත් අපිට නොමිලයේ ලැබිලා තියෙනවා උනත් අපි ඒවා පාවිච්චියට ගන්නෙ නහැනේ.

ඒ කතාවෙන් පස්සේ මමත් හැදුනා.
වසර දහයක් දොලහක් තිස්සේ පුරන් වී තිබුණු අපට අයිති කුඹුරු ටික අස්වැද්දුවා.වසා දමා තිබූ ඇඹරුම් හලක් නැවත ආරම්භ කළා. සහල් අලෙවිය පටන් ගත්තා. ක්‍රම ක්‍රමයෙන් ඉහලට ආවා.

කොහොම වුනත් මටත් පුංචි සැකයක් තිබුණා නාට්ටාමි කෙනෙකුට මේ තරම් මුදලක් උපයන්නට පුළුවන්ද කියලා.

ඒත් එය ඇත්තක්. මා යටතේ සේවය කරන නාට්ටාමිලාත් දිනකට රුපියල්
හාර පන්දහසක් උපයනවා. ඒ උනත් බීමත් කම නිසාත්, ස්ත්‍රී ජාල වලට අතදිග හැරලා වියදම් කරන නිසා ඒ මුදල් වල ඉතිරියක් නම් නැහැ.