Saturday, April 28, 2018

ඉලන්දාරියාගේ බදුලු ගමන 2


අපේ ගෙදර තියෙන්නේ ගම්පහ නගරයෙන් ටිකක් දුරින් උනත් අපේ ගමේ එක තැනකට රේල් පාර පේනවා.
එක දිගට තියෙන කුඹුරු යායක ගස් ගොන්නක් මැදින් හැදුනු කපොල්ලකින් තමයි එහෙම රේල් පාර පේන්නේ.
ඒ කපොල්ලෙන්ම කෝච්චියේ එනකොටත් අපේ ගම යාන්තමට පෙනිලා නොපෙනීලා යනවා.
රෑ වෙලා කුඹුරු වලට වතුර හරවන්න ගියාම නම් රෑට යන කෝච්චි අපූරුවට් පේනවා. පුංචි පුංචි ලයිට් එලි පෝලිමකුත් එක්ක කෝච්චිය යන්නේ රෑ බදුල්ලෙක් වගෙයි. ඒ පනුවාටත් රෑ බදුල්ලා කියලා නමක් වැටෙන්න ඇත්තෙත් ඔය රෑට යන බදුලු කෝච්චියෙ ලයිට් පට්තුවෙන අලංකාරෙට වෙන්න ඇති.

කෝච්චියෙ අන්තිම හරිය පේනකොටයි සද්දේ ඇහෙන්නේ. ගොඩක් වෙලාවට සද්දෙ ඇහිලා බලනකොට අන්තිම පෙට්ටි දෙක තුන තමයි පේන්නේ.
පහු කාලෙක ඉස්කෝලෙ යන්න කොළඹට ආවා උනත් ඒ කපොල්ලෙන් අපේ ගම දිහා බලන එක නම් හැමදාමත් කෙරුණා.

අපේ ගේ පේන්නෙ නැතුවට ගේ ඉස්සරහා තියෙන හල්මිල්ල ගහේ කරටිය නම් ඉහලින්ම පෙනුණා.
පස්සෙ කාලෙකදී පාර පළල් වෙනකොට ඒ හල්මිල්ල ගහ කපන්න සිද්ධ උනා. දැන් නම් ඒ හල්මිල්ල ගහ අපේ ලොකු අක්කාගේ ගෙදර ගරු ගාම්භීර අල්මාරියක වෙස් අරගෙන එයාගේ සකල මනා සම්පත් රැකලා දෙනවා.
ඒ කපොල්ලෙන් බලපුවාම දැන් පේන්නේ තට්ටු හතරක හෝටල් රාජයෙකුයි, වතුර ටැංකියකුයි විතරයි. ඕනෑ කමින් බැලුවොත් අක්කගෙ පුත්‍රයාගෙ අළුත් ගෙයි වහලත් යන්තමට පේනවා.

පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම අගනුවරත් එක්ක අපි පහසුවෙන් සම්බන්ධ වුනේ දුම් රියෙන්. තාත්තා රාජකාරි කළෙත් කොළඹ හන්දා දුම් රිය අපේ පවුලේ වාහනය වගෙයි. ඒ කාලේ රජයේ සේවකයන්ට සෙනසුරාදා වරුවක් වැඩ කරන්න ඕනෑ. ඉතින් මාත් දත කට මැදගෙන ඉන්නේ සෙනසුරාදා වෙනකල්.
මුළු සෙනසුරාදා දවස පුරාවටම අළුත් අළුත් අත් දැකීම් කන්දක් ලැබෙනවනේ.

තාත්තාට දුම්රියේ පළමුවැනි පන්තියේ ගමන් කරන්න පුළුවන් වාර ප්‍රවේශ පත්‍රයක් තිබුණා. ඒ උනාට පළමු පන්තියේ මැදිරි තියෙන දුම්රිය උදේට අඩුයි. දෙවැනි පන්තියේ මැදිරි තියෙන දුම්රිය නම් කීපයක් තිබුණා. ගොඩක් වෙලාවට ඒවා හිස්.

ඒවයේ තමයි තාත්තයි, එයාගේ යාළුවෝ කට්ටියකුයි යන්නේ. එක්කෙනෙක්ගේ නම් නම මතකයි රොද්‍රිගෝ කියලා. ඒ එයාගේ පුතෙක් මගෙත් එක්ක ගම්පහ ඉස්කෝලෙයි, කොළඹ ඉස්කෝලෙයි දෙකේම හිටපු හින්දා.

තව එක්කෙනෙක් හිටියා අපූරු නමක් තියෙන. ඒ නම තමයි "කණේ මවිලා". කළු පාට පියරු මල් දෙකක් මූණ දෙපැත්තේ හයි කරා වගේ කන් පෙති පිරෙන්න මවිල් බූසියක් තිබුණා.
ඔය ඔක්කොම ටයි බැඳගෙන, බෑග් එල්ලගෙන ඉංග්‍රීසි පත්තරේ බලන සෙට් එකක්.

හිටපු ගමන්ම තලෙයිමන්නාරමේ ඉඳලා එන තැපැල් කෝච්චිය පරක්කු වෙලා එනවා. ඔය කියන කාලෙ තලෙයිමන්නාරම් ජැටියයි, කෝනේශ්වරමයි හරහා ඉන්දියාවට යන එන කාලෙ.

ඉතින් ඒකෙ තියෙන නිදන මැදිරියකට කට්ටියම නගිනවා. ඒ නිදන මැදිරිත් හරිම අපූරුයි. පුංචි කාමර වගේ කෑලි හයක් තිබුණා එක පෙට්ටියක.
ඒ එක කාමරේක ඇඳන් දෙකයි.
එකක් උඩ තියෙන්නේ. ඒකට නගින්න ඉනිමගකුත් තියෙනවා. තව පොඩි සීට් එකකුත් තියෙනවා. නාන කාමරේකුත් තියෙනවා.

ජනේලෙ අයිනේ අකුලන්න පුළුවන් මේස කෑල්ලකුත් තියෙනවා. මම නම් ඉතින් පැන්න ගමන් ජනේලෙ ලඟින් හිට ගන්නවා. ඒ වෙලාවේ අනිත් අය කරන වැඩේ දැනගත්තහම නම් ඔයාලා හැමෝටම පුදුමත් හිතෙයි. හිනහත් වෙයි.

කට්ටියම ඕමි බලනවා. නැත්නම් බූරු ගහනවා.කාගෙන් කියලා තහනමක්ද ? ඔතැන පොලීසියෙ ඉහළ නිළයක් තියෙන කෙනෙකුයි, රේගුවෙ ඉහළ නිළයක් තියෙන කෙනෙකුයිත් හිටියා.

අනේ ඒ වෙලාවට අර ගරු ගාම්භීර ඉංගිරිස් නම් නැහැ. හිටපු ගමන්ම සුද්ද සිංහල එහෙමත් නොකියවුනෙත් නැහැ.

මරදානට එනකොට නම් අර කට්ටිය ආපහු මහත්තුරු වෙනවා. මරදානෙන් බැහැලා එල්ෆින්ස්ටන් එක පැත්තට පාර පැනලා 140 ඩබල් ඩෙකර් එකක් එනකල් බලාගෙන ඉඳලා ඒකෙ උඩ තට්ටුවට නැගලා කොලොන්නාවට යනවා.

ආපහු එනකොට බුහාරි එකෙන් බුරියානි එකක් කෑමේ වාසනාවත් ලැබෙනවා. ආපහු එන්නෙ නම් නිකන්ම නිකන් පවර්සෙට් එකක තුන්වැනි පන්තියේ. එතකොට අව්ව නැති පැත්තෙන් ඉඳගන්නවා. මම නම් සීට් එකේ දණ ගහගෙන වට පිට බල බල එනවා. හාමුදුරු කෙනෙක්, දරුවෙක් වඩා ගත්ත කෙනෙක් එහෙම ආවොත් නම් වට පිට බැලිලි ඉවරයි. එතකොට ඒ කෙනාට මගේ ආසනේ පරිත්‍යාග කරවලා මාව ඔඩොක්කුවෙන් ඉන්දවා ගන්නවා.

ගම්පහින් බැහැලා එන වෙලාවටම අම්මත් ගම්පහට ඇවිල්ලා ඉන්නේ.
ඊට පස්සෙ මාව ගාමිණි ස්ටෝර්ස් එකේ ජයසේකර ලියන මහත්තයාගෙ ලඟින් ඉන්දවනවා. මාව එතැන පරිස්සමට තියලා ඒ දෙන්නා ගිහිල්ලා සුමානෙට ඕනෑ කරන එළවලු, කරවල එකෙම අරන් ආපහු එනවා.

ඊට පස්සේ ගාමිණී ස්ටෝර්ස් එකට කිරලා තියන්න කියාපු සිල්ලර බඩු ටිකත් අරගෙන රේන්ද සීයගේ පුතා කියලා අපි හඳුන්වන මාමාගෙ හිල්මන් කාරෙකෙන් ගෙදරට එනවා. ගාමිණියෙදි මට ලොකු සූකිරි කැට තුනක් හම්බවෙනවා. ඒකෙන් ලොකුම එක මම කාලා පොඩි සූකිරි කැට දෙක අක්කලා දෙන්නට දෙනවා.

පස්සෙ කාලෙක කෝච්චියෙන් පාසැල් ගිය හැටි ගැනනම් වෙනම පෝස්ටුවක් ලිව්වා නොවැ. ඊට පස්සෙත් කොයි තරම් නම් දේවල් උනාද ?

වැඩට යන්න ගත්තයින් පස්සෙ බොහොම ටික දවසක් කෝච්චියේ ආවා. ඊට පස්සෙ රෑ වැඩ මුර එහෙම කරන්න ගත්තහම මෝටර් සයිකලෙන් වැඩට ආවා ගියා.

මම ආපහු ගෙදරට එනකල් ගෙදර කට්ටිය බඩේ බිත්තර තැම්බෙන තරම් පිච්චි පිච්චී ඉන්න වග තේරුණු හින්දා රෝද දෙකෙන් රෝද හතරකටත් මාරු උනා.

ඊටත් පස්සෙ අගනුවර ආසන්නයටම පදිංචියට ආවා. කෝච්චි වල බස් වල බෝම්බ පුපුරන්න ගත්තයින් පස්සෙ ඉඳලා හිටලා කෝච්චියක බස් එකක ගියා ඇරෙන්න දිගටම යන්න අවස්තාවක් නැති වෙලාම ගියා.

පසු කාලෙක රස්සාව එහෙම එහා මෙහා උනායින් පස්සෙ එක දවසක් නානු ඔයට කෝච්චියේ යන්න ආසාවක් ආවා. ඒකට තෝරා ගත්තේ රාත්‍රී තැපැල් දුම්‍ රියයි.

ආසාවටත් එක්ක පළවැනි පන්තියේ නිදන මැදිරි ආසනේකුත් වෙන් කර ගත්තා. රෑට සීතල වැඩි උනොත් බොන්න කියලා සැර බීම බෝතලේකුත් අර ගත්තා. අර නිදන මැදිරියෙ එක කුටියකට දෙන්නෙකුට යන්න ටිකට් නිකුත් කරනවා.

ඉතින් කොළඹ කොටුවට ඇවිල්ලා හිතේ දෙගිඩියාවෙන් වෙන් කරපු ආසනේට ගියේ ගෑනු පරාණයක් හරි පොඩි එකෙක් හරි හිටියොත් මගේ හුදෙකලා ගමනේ ප්‍රීතිය විඳින්න බැරුව යන හින්දා. වාසනාවකට වගේ ඒකෙ හිටියේ මැදි වයසේ මහත්තයෙක්. එයාට හම්බවෙලා තියෙන්නේ උඩ ඇඳ.
එයා නම් බදුල්ලටම යන බව කිව්වා.

කෝච්චිය පිටත් වෙලා රාගම හරියට එනකොට ඒ මහත්තයා කෑම බාස්කට් එකක් එලියට ගත්තා. මමත් ඉතින් බෑග් එක ඇරලා අර බෝතලෙත් එළියට අරගෙන කෑමට කලින් පොඩි අඩියක් ගහමුද කියලා ඇහුවේ මනුස්සකමට.

බුදු අම්මෝ...!!
ඒ ගොය්යා දාපු සද්දෙට මට කෝච්චියෙන් එලියට පනින්න හිතුණා.

තරහටයි,ලැජ්ජාවටයි එක්ක එක හුස්මට කාලක් විතරම බීලා බෝතලේ ආපහු බෑග් එකටම දා ගත්තා.
එයාට යට ඇඳෙන් නිදා ගන්න කිව්වා.

අරගෙන ගිය සරම ඔලුවේ ඉඳන් පොරවාගෙන උඩ ඇඳට නැගලා හොඳට නිදා ගත්තා. දෙතුන් පාරක් වැසිකිළියට යන්න එහෙම පහළට බැස්සහම මිනිහා මගේ දිහා හොරෙන් හොරෙන් බලනවා වගෙත් දැක්කා. මං මොකටද ආයෙ කතා කරන්න ගිහිල්ලා සෙකන්ඩ් වෙන්නෙ. නින්ද ගියේ නැතුවත් නිදි වගේම හිටියා.

අපේ මාමා ආපහු ගියේ මගේ හිතේ හැංගිලා තිබ්බ කතා උල්පතක් මතු කරලා. ආයෙ සැරින් සැරේට ඒ කතා ටිකත් කියන්නම්.

4 comments:

  1. අටමගේ පාරෙන් ආවේ.....

    ...එලස්...

    ReplyDelete
  2. මතක නැද්ද ඒකනායකෙ ? ගාමිණිය එහා පැත්තෙ තිබ්බෙ.... මෑත දවසක අම්මත් එක්ක ගියා ගාමිණියට, තවමත් අර සමහර පරණ වැඩකරන අය ඉන්නවා...

    ReplyDelete
  3. එළ එළ, ඔන්න ගෙනිහුං රෝලෙත් එල්ල ගත්තා. දිගටම ලියතැයි සිතමි.

    ReplyDelete
  4. කමෙන්ට් වලට උත්තර ලියන්න බැරි වෙනවා. ඒ සෙටින් එක හොයා ගන්න බැරි උනා. හෙට විතර හදා ගන්න පුළුවන් වෙයි)

    ReplyDelete